Αγαπητά μας παιδιά,
Αγαπητοί γονείς και κηδεμόνες,
Την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε την ιστορική στιγμή του 1940, όταν η Ελλάδα μας ύψωσε το ανάστημά της και είπε το ηρωικό «ΟΧΙ» στον εισβολέα, εισερχόμενη με σθένος σε έναν πόλεμο ενάντια σε ισχυρά στρατεύματα της εποχής, κατά του φασισμού και του ναζισμού. Η χώρα μας αρνήθηκε να παραδοθεί, και ο λαός μας απέκρουσε σκληρά μαχόμενος μέχρις εσχάτων, παρά την εμφανή ανισότητα των στρατιωτικών δυνάμεων, τον επίδοξο κατακτητή, καθυστέρησε την επέλαση του Άξονα, ενθάρρυνε τους υπόλοιπους λαούς που αντιστέκονταν και αποτέλεσε υπόδειγμα ηρωισμού και πηγή έμπνευσης.
Μέσα από τον αγώνα των Ελληνίδων και των Ελλήνων συνειδητοποιούμε και μυούμαστε στο μεγαλείο του ηρωικού 1940, τα γεγονότα και τις θυσίες, τον ηρωισμό των προγόνων μας, χάρη στους οποίους σήμερα απολαμβάνουμε Ελευθερία και ιστορική συνέχεια, σε ένα κράτος δικαίου.
Αισθανόμαστε την ευθύνη και την ανάγκη ως φορέας εκπαίδευσης και αγωγής να συγχαρούμε προσωπικά όλους τους μαθητές μας αλλά και τους μαθητές που θα συγκροτήσουν τα έξι άτομα της σημαίας του Γυμνασίου μας και τα έξι άτομα του Λυκείου μας και να μοιραστούμε την περηφάνια μας με τους ίδιους τους μαθητές και με τους γονείς τους. Οι μαθητές αυτοί είναι:
Γυμνάσιο
Στάθη Αικατερίνη Άρτεμις (Σημαιοφόρος)
Καργιωτάκης Εμμανούηλ
Λυσάνδρου Κυριακή
Κολάρος Μπεζάζης Αντώνιος Παναγιώτης
Δρακοπούλου Ιωάννα
Αλεξάνδρου Ιάσων
Λύκειο
Καπετανάκη Αγγελική (Σημαιοφόρος)
Κουμούσης Δημήτρης
Τριτάρη Αθηνά
Ευθυμίου Ηλιάννα
Κουρλιμπίνη Δέσποινα
Καφόρου Μαρία
Σας ευχόμαστε δύναμη και πίστη στους στόχους που θέτετε σε όλη την πορεία της σχολικής και μετασχολικής σας ζωής. Το παρακάτω ποίημα του Γιάννη Ρίτσου είναι αφιερωμένο σε όλους τους μαθητές και όλες της μαθήτριες μας στη μνήμη των προγόνων μας.
Ανοίγουν τα παράθυρα
κι όσοι μένουν χαιρετούν αυτούς που φεύγουν
και φεύγουν όλοι.
Γέμισαν οι πόλεις τύμπανα και σημαίες.
Κι η Ελλάδα λάμπει μες στα φώτα των ονείρων μας.
Ο ήλιος πλυμένος
με το καθαρό πρόσωπο στραμμένο στον άνθρωπο,
χαιρετάει τους δρόμους που τραβούν στη μάχη.
Αυτοκίνητα περνούν γεμάτα πλήθος.
Αποχαιρετιούνται στις πόρτες και γελάνε.
Ύστερα ακούγονται τ’ άρβυλα στην άσφαλτο,
το μεγάλο τραγούδι των αντρικών βημάτων
που μακραίνει και σβήνει στο βάθος του δρόμου,
ως το βραδινό σταθμό με τα χαμηλωμένα φώτα.
Εκεί τα φώτα περιμένουνε
σφυρίζουν για λίγο έξω από την πόλη,
ακούγονται οι αποχαιρετιστήριοι πυροβολισμοί
κι ύστερα όλα σωπαίνουν και περιμένουν.
Διαβάζουμε τα τελευταία παραρτήματα:
Νικούμε. Νικούμε.
Πάντα νικάει το δίκιο!
Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.
Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.
Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.
Αθήνα, Νοέμβριος 1940, Γιάννης Ρίτσος
